تو فقط رو به روی من باشی...

تو فقط رو به روی من باشی تا به چشمی سیاه زُل بزنم

شب سیاه و سیاه تر بشود... به سپیدیِ ماه زُل بزنم

یا کمی پیش من قدم بزنی... حالِ خوب مرا به هم بزنی

پنبه ی هر چه داشتم بزنی... من فقط با نگاه زُل بزنم

لحظه ای پیش من نفس بکشی... روی دستم قشنگ دس بکشی

طرحی از بوسه ای ملس بکشی... من به طرحِ گناه زُل بزنم

من دقیقن به چشم های تو؟ نه!... به لب مثلِ غنچه های تو؟ نه!

من که جرات نمی کنم بانو... بهترم اشتباه زُل بزنم

صفحه را چیده ام بیا بنشین.. مُهره های سپید را بردار

حرکتِ اول از تو.. با شاهت؟!! دوست دارم به شاه زُل بزنم

بازیِ نیمه شب! عجب چیزی... خوب داری شگرد می ریزی

با همان مهره های چنگیزی.. مات کن بر سپاه زُل بزنم

تو کنارم نیامده رفتی... ساکت و سرد و سر زده رفتی

من و آشفتگی و دل ماندیم... باز باید به راه زُل بزنم

باز هم جای شکر دارد که از تو جا مانده است آینه ای

تا به یادِ پناه گاهیِ تو به منی بی پناه زُل بزنم