درد های مشترک داریم با هم می کشیم
آخرش هم خوب با این دردها دَم می کشیم
پخته و خامی و گمنامی و مشهورِی ِ ما
جمعِ اضدادیست کز تقصیرِ آدم می کشیم
با یقین.. تردید و شکّ را روی دوشِ خویش تن
تا به منزلگاه ِ قرب ِ خویش مبهم می کشیم
از همه داریم زخمِ خاصِ خود را می خوریم
از رفیق و نارفیق و خویش و عالم می کشیم
نشئگی ِ این دو نخ سیگار هم بی فایدست
ای به روی چشم مادر... بیشتر کم می کشیم
...
خسته از این روزهای تلخ و تکراری و پوچ
پیکرِ بی جانِ خود را تا محرّم می کشیم
آخ چقد خوب بود.