میانِ راه که بودم طنابِ دارم سوخت

دلی نمانده ز بس در غمِ نگارم سوخت

خیال سوخت... سخن سوخت... هرچه دارم سوخت

هر آنچه سوختنی می نمود با آهم

شرر گرفت و تمامش به اعتبارم سوخت

به سخت جانیِ خود روضه گوش می کردم

دلِ شکسته ی دیوانه ای کنارم سوخت

به اتفاقِ خودم سیرِ خویش چون کردم

تمامِ قصه ی پنهان و آشکارم سوخت

چه قدر دیر رسیدم به انتهای مسیر

میانِ راه که بودم طنابِ دارم سوخت

{هوس نماند زبس عشق آن نگارم سوخت} بی دل