همچون کلیم مستِ میِ « لَن تَرانی» ام

چون سرو ایستاده ولی قد کمانی ام

پیری رسیده است به فصل جوانی ام

شوقِ گناه و حالِ ثوابم برابراند

هر آن، دچارِ وسوسه ی این و آنی ام

یک روز سفره دارِ شراب و پیاله ام

روزِ دگر به خونِ دلِ خویش بانی ام

پیدایی ام چه سود؟ که گم می کنند نام

در جستجوی سیر و سلوکی نهانی ام

یا جان بگیر و یا ز لبت جرعه ای چشان

روحی بده به پیکره ی نیمه جانی ام

ارشد الی الطّریق... منِ ِ راه مانده را

در این مسیرِ صعب که گوید نشانی ام؟

ممسوسِ ذات را نتوان مسّ ِ دیده کرد

مستِ علی الدّوام می ِِ « لن ترانی» ام *

قصدم نبود بی تو کلامی هدر دهم

شعری نوشته ام به خیالِ تبانی ام

این چلّه ها بدونِ حضورت اثر نداشت

باید خودت دوباره کنی «دل تکانی» ام

محتاجِ خلوتِ سحری با دو جرعه اشک

هم سازِ با نوای نی ِ جمکرانی ام

* نسخه ی دیگری از این مصرع که انتخاب یک کدام از بین شان سخت بود:   

همچون کلیم مستِ میِ « لن ترانی» ام 

 * اردی بهشتِ نود و سه  - جمکران