شطح ِ هفتم

به روی زخمِ کهنه، می نشانی مرهمی دیگر

غمم کم نیست اما باز با داغت غمی دیگر...

نمی فهمم چرا هستم.. نمی دانم چه می خواهم

سوالی سخت بر روی سوالِ مبهمی دیگر

هنوز از پیچکی نگذشته دامِ دیگری پهن است

نمایان می شود در جاده ها پیچ و خمی دیگر

نفحت فیه من روحی مرا آدم نکرد ای عشق

لبی بگذار بر لب هام شاید با دمی دیگر...

سرانجامی ندارد آخر این تبعید طولانی

حهانی تازه باید ساخت... از نو آدمی دیگر