اندیشه ی ما سوخته ی ظنّ و گمان بود...

نظر به نیّتِ ما کرد و هرچه داد... گرفت

امان ز حالِ غریبی که امتداد گرفت

دل از طبیعتِ مجنونی اَش چه خیری دید

که حیله های جدید از پیاله یاد گرفت؟!

تنم اگرچه ز تکفیرِ تیرها زخمی است

هماره از اثرِ تیغِ او ضماد گرفت

به این خیال ببالم که زلفِ یارم را

دمِ نسیمِ سحر از دو دستِ باد گرفت

من از دَمی ز تماشای خویشتن دورم...

...که روی آینه اَم دوده ی سواد گرفت