اولین بوسه ی تو لحظه ی پایانی ماست...

این گران جانی ات ای دوست که ارزانی ماست

اولین واقعه ی بی سر و سامانی ماست

آب بر صورت گل بیشتر از بیش مریز

فصل پژمردن ما وقت فراوانی ماست

هر که خو کرده به آیینه جهانی سخن است

انس با آینه ها رمزِ سخن دانی ماست

فارغ از دور زمان باش که در جای دگر

فرصتی هست که هنگام پشیمانی ماست

ما زکات دلِ دیوانه ی خود را دادیم

و همین حجّت تنهای مسلمانی ماست

هیچ آیا شده در خلوت خود فکر کنی

اولین بوسه ی او لحظه ی پایانی ماست؟...