مرهم

بهشت بود و تو بودی. بهار آدم بود

تبسم تو برایم شروع عالم بود

چه لحظه های قشنگی. فقط تو بودی و من

و داستان تو و من همیشه مبهم بود

صدای بال ملائک به گوش می آمد

دل من و دل تو در بهشت. محرم  بود

چه حیف شد که از آن جا گرسنه برگشتیم

طمع به خوشه ی گندم برایمان کم بود

ببین که مهبطمان بعد از این هیاهوهاست

دلیل بودنمان انتشار یک غم بود

کسی به غربت ما اعتنا نکرد و ندید

که زخم سینه مان را امید مرهم بود