روح را بعد از هزاران سال در تن ریختند...

آشنایی با نگاهت بهترین تقدیر بود

یک نفر من را به راه انداخت.. دیدم پیر بود!

هر کجا آیینه ها باشند جای بودن است

عالم معنا از آن اول همه تصویر بود

داستان هایی برای رنج آدم بافتن

گرچه تنها راه اما بدترین تدبیر بود

گشنه ی تعلیم ِ آداب ِ مسلمانی به ما

این قَدَر اسفار می دوشید از خود سیر بود

هاتفی شخصن برای ما غزل آورده بود

هرچه در گوش دل ما خواند بی تاثیر بود

خواب های حضرت یوسف برای عهد ما

دور از دیوانگی ها بود.. بی تعبیر بود

روح را بعد از هزاران سال در تن ریختند

چون که جا ماندیم از عاشور دیگر دیر بود