تنم به نازِ طبیبان نیازمند و دلم...

با تو همه جا خاطره‌ات همسفرم بود

هر اشک که می‌ریخت ز چشمم، جگرم بود

از گیسوی خود بافته‌ای دار برایم

افتاده به پایت تن و بر دست سرم بود

خاکستری از درد که بر باد سپردی

پیش از من و آتش زدنت بال و پرم بود

هرچیز که دارایی دل بود گرفتی

جز گریه که در جنگ من و تو سپرم بود

یک بار فقط زل زده بودم به نگاهت

چشمان تو اما همه جا در نظرم بود

افسوس که آیینه‌گریز است و رمیده

آنی که همه دلخوشیِ مختصرم بود

یک حسرتِ آغشته به آهم که در این راه

با مرکبی از رنج، امیدِ سفرم بود

من مانده‌ام و صبح و شب و خُرده سلامی

این رزق چه می‌شد که در آغوش حرم بود