پیکر بی جانِ ما را تا محرّم می‌کشند...

نگو که درد ندارم نگو که بی‌دردم

نگو که پخته‌ام از آه و باز هم سردم

به دست عشق اگر این پیاله پر نشود

ز حسرتش ندهم جان ز دست نامردم

نعوذ بلله اگر اختیاری از من هست

به جبر چشم تو آن را سپرده‌ام هر دم

سلوک آدم بی بال و پر در این خاک است

مگر رسیده‌ام آخر که باز برگردم

مرا به مرگ مگر از خودم جدا بکنی

که خسته است از این جمعیت دل فردم

تو را که بین وجود و عدم قیاسی نیست

نباید از تو در این بین یاد می‌کردم

مرا به لیلۀ عاشور عاشقان برسان

به هر طریق که دانی خودت... کم آوردم