در قاف قربت ما همه تنهای تنها...

وقتی برای زخم‌هایت مرهمی نیست

یعنی به غیر از تیغ با تو محرمی نیست

ای عشق، بی‌رحمانه بر ما رحم کردی

تنها میان سیلی از غم‌ها... غمی نیست

دائم تو را در خاطرم دارم... چه کردی؟

با لحظه‌هایی که بدون تو  دمی نیست

ما جز نداری هیچ دارایی نداریم

دستان خالی هم خودش چیز کمی نیست

در پیچ و تاب گیسویش تنهاترینیم

دیوانه می‌داند که آنجا "با همی" نیست

ای دل به جز شش‌ گوشه‌ در هرجای هستی

جایی برای دردهای آدمی نیست

اول قتیل

از سفره‌‌اش دوباره خیال آب و نان گرفت

روح‌القدس دمید و غزل نیز جان گرفت

ربّ من از سلاله‌ی ارباب آمده است

سهم مرا رسیدنش از آسمان گرفت

با چشم‌های مست علی‌اکبری(ع) او

باید که هو کشید و به ذکرش زبان گرفت

جانم به رقصِ تیغ به دستش که در سماع

"حسنش به اتفاق ملاحت جهان گرفت"

در چلّه‌ی کمان عبودیّت حسین(ع)

او را خدا برای شهادت نشان گرفت

او اولین قتیل ز نسل خلیل بود

بی‌چاره‌ آن عبا که تنش در میان گرفت

رزق شهادت دلِ پُر درد خویش هم

در پیچ و تاب گیسوی او می‌توان گرفت

لیلایی است آتش عشقم که سوختم

یا حق، تمام هستی خود را فروختم

پیرِ طریقِ پیر و جوان، اکبر(ع) است او

معراجِ بی‌نشانه‌ی پیغمبر است او

در حشر جلوه می‌کند و مست می‌شویم

کهنه‌ترین شراب خُم محشر است او

دل را به اختیار ندادم به حضرتش

مثل تمام هاشمیان دل‌بر است او

شیعه چو جان به بیعت چشمش نذاشته

بیعت کند که آینه‌ی حیدر(ع) است او

افسوس می‌خورم که چرا جان نداده‌ام

در مقتلی که جای علی‌اکبر(ع) است او

بعد از اذان ظهر اذا الشمس کوّرت

بر روی خاک کرب و بلا پرپر است او

هرکس در این میانه اگر ناله‌ای شنید

آری... صدای حنجره‌ی مادر(س) است او...

زهرا(س) تمام روضه‌ی ناگفته‌ی علی(ع) است

تسبیحِ تربتش همه آغشته‌ی علی(ع) است

چشم‌هایت تا ابد آواره می‌خواهد مرا

ناخودآگاه دلم یاد تو افتاد و تپید
تازه‌روحی به تنِ مرده‌ی مجروح دمید

سال‌ها زُل زده بودم به نگاهی که نبود
هیچ کس غیرِ تو آن زمزمه‌ها را نشنید

خواستم خُرده‌ی جان را به جنون نقد کنم
مرگ آمد سرِ عقل و کمِ ما را نخرید

به همه رنج که از هجر تو بردیم قسم
بیش ازین بارِ غمت را نتوانیم کشید

دیگر ای دوست به داد دلِ پُردرد برس
پیش از آنی که بگویند همه... "دیر رسید"

آخرین مرحله‌ی عشق همان بوسه‌ی توست
نام ما هم پس از آن تا به ابد چیست؟ "شهید"