سهرابیم ما...

نوشداروی پس از مرگیم.. نایابیم ما

یا نه.. بهتر... ما خود ِ رنجیم.. سهرابیم ما

تا سحر بیداری از خواب ِ حریفان می کشیم

بعد از آن تا صبح ِ دولت نشئه و خوابیم ما

اختیار خویش را دادیم دست ِ هرکسی

فارغ از تقدیر و ترتیبات و آدابیم ما

دست های ظلم آلوده به خون مردم است

در حوالی ِ غریبی کشک می سابیم ما

تا ز زخمی عکس می گیرند می افتیم ما

دور تا دورش فقط مائیم.. چون قابیم ما

پیر ما عمریست جام زهر می نوشد ز ما

ما به این دل خوش که یارانیم و اصحابیم ما

عالمی را برده سیل ِ اشک های روضه مان

خود اسیر انتزاعاتیم... مردابیم ما