تنهایی

می روم گوشه ای نفس بکشم

دورِ تنهایی ام قفس بکشم

می روم تا که پای بختم را

از هیاهوی شهر پس بکشم

غیر ِ سیگار و چای و روضه وشعر

از هر آنچه که هست دس بکشم

من هوس کرده ام خودم باشم

دست باید که از هوس بکشم

که گیاهانِ روحِ زردم را

مثلِ پاییز بی هرس بکشم

تا که تصویر را سپیدِ سپید

بی خیالاتِ همنفس بکشم

روی بومِ سپیدِ رویاهام

برگِ پاییز و خار و خس بکشم

پیشِ تنهایی ام فقط باشم

پیشِ تنهایی ام نفس بکشم

سرِ وقتِ اذانِ بی کسی ام

چند نخ بهمنِ ملس بکشم

من وضوی جبیره می گیرم

تا مبادا به زخم مس بکشم