عشق سیمرغی به اوجِ ناکجاآباد بود...

صبحِ اول... در هوایی که دلم آزاد بود

باطـنـاً ویـرانـه... امّـا ظاهـراً آبـاد بود

آدمی یک قطره از جامی به کامِ دل چشاند

هر چه ساکت سوختم دیگر همه فریاد بود

آری عشق آمد مرا هم مبتلای خویش کرد

آنچان که فکر کردم «عشق» مادرزاد بود

من مقصر نیستم... تقصیرِ چشمانیست که...

در اسارت بینِ موهایی به دستِ باد بود

نه... نباید یک شبه یک عمر عاشق می شدم

من که بی عاشق شدن هم روزگارم شاد بود

قصه ی تاثیرِ آن تیری که بر قلبم نشست

ماجرای کوره ای از آتش و فولاد بود

"بیستون را عشق کند و شهرتش فرهاد برد"

نازِ شیرین مایه های کوشش فرهاد بود

....

دستِ دل کوتاه تر از شاخه های زلفِ اوست

عشق سیمرغی به اوجِ ناکجاآباد بود

در ازل می سوختم... قرآن به رویم باز شد

ماجرای کاف و ها و یا و عین و صاد بود