تاریخِ معاصرِ درد

در من خیابانِ انقلابی است...

و رهگذرانی هر لحظه در حالِ عبور

از مرد و زن و پیر و جوان

از عاشق و معشوق... فقیر و غنی... عارف و عابد... شاعر و تاجر

و کارگردان و بازیگر... از من می گذرند

و از سنگ فرش های تنم خاطره می سازند برای خود

...و روحی که تاریخِ معاصرِ درد را

از تنهایی و تظاهرات و خونریزی و راهپیمایی و اغتشاش...

چشیده است.

من تاریخِ معاصرِ آشنایانِ خویشم

هر که حتا لحظه ای با من نشست

و سکوتم را در تقیّه ی حرف هایم شنید

برای ارائه ی علمیِ غربت اش به زخم های روی تنم استناد کرد

آری ... همراه با قدم هایی که حسّ شان می کنم

در همهمه ی بوق های ممتدِ عابرانِ سواره و معبّرانِ خواب های عبور

فعلِ گذشتن را می فهمم

و اینگونه شبهی از خویشتن را در وجودشان تکثیر می کنم.

من تاریخِ معاصر دوستانِ خویشم...