نوبت محرّم شد...

ای دل هلال ماه چو تیغی کشیده است

زخمی بزن که نوبت مرهم رسیده است

سالی گذشت و نام حسین(ع) از لبم نرفت

شکر خدا نسیم محرّم دمیده است

هرچند سینه‌ها به عطش خو گرفته‌اند

چشمان‌مان به لطف غمش آبدیده است

دل سنگ هم که باشد و سنگین، شکستنی است

در روضه‌ای که قامت غم را خمیده است

کام فرات اگر ز لبش بی نصیب ماند

خنجر برای بوسه سرش را بریده است

عریان شنید و... طاقت و تابش تمام شد

دیوانه‌ای که چاک گریبان دریده است

تقدیر چون رسیدن ما را دریغ کرد

آیینه دید و گفت و دل ما شنیده است

دیگر به ظرف هیچ کسی لب نمی‌زند

هر کس که طعم چای عراقی چشیده است