چشمۀ چشمهایش
اَللَّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ شاعِرٍ شَعَرَ حَقَّ چَشْمْ هایَشْچشمۀ چشمهایش
اَللَّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ شاعِرٍ شَعَرَ حَقَّ چَشْمْ هایَشْ
جراحت
محدوده ی احترام هر چیز که هست
تو چشم خودت پر از پس و پیغام است
ول کن اثر پیام هر چیز که هست
دارایی من مگر از این دنیا چیست؟
چشم تو. به انضمام هر چیز که هست!!
تا راه میان بر دلت را دارم
نفریین. به انتقام هر چیز که هست
اما تو به دور خویش سرگرداندیم
ای مرگ. به این مرام هر چیز که هست
بی عشق همیشه در خودم می گردم
با باده به اهتمام هر چیز که هست
دیگر چه کنم که فعل بودن تلخ است
بی خود شدم از دوام هر چیز که هست
با نیستیت تمام هستی شده ای
در سجده ی تو. قیام هر چیز که هست
ای آنکه رهایی تو در روشنی است
حسنی بده بر ختام هر چیز که هست
در اوج جراحتیم. چون بی وطنیم
امید به التیام هر چیز که هست
این جا
چقدر زود به تغییر می رسیم این جا به آسِتانه ی تقدیر می رسیم این جا گرسنه گر نشویم از فریب ما گشتن به سوء تغذیه ای سیر می رسیم این جا همیشه زود رسیدیم و مات و مبهوتیم برای رفتن مان دیر می رسیم این جا تمام حاصل ما قطره های اشک و دعاست وگرنه با چه به تاثیر می رسیم این جا؟ برای نسل جوان سخت می شود وقتی که در نیابتشان پیر می رسیم این جا شعار. ماهیت بودن و رسیدن ماست بدون شعر به تصویر می رسیم این جا اگر چه کم شده ایم و اگر چه کم هستیم به یُمن باده به تکثیر می رسیم این جا برای خواب و خیالی که در تهیّت اوست همیشه ساده به تعبیر می رسیم این جا گذشت نیمه ی خرداد و باز جا ماندیم درست در وسط تیر می رسیم این جا چقدر کوچه خیابان شلوغ تر شده است و باز آخر شب دیر می رسیم این جا
دوباره چشم تو...
تو چشم هات قشنگ اند مثل آهوها و حرف هات همه خالی از هیاهوها چقدر حال مرا خوب می کند یادت درست مثل غزل خوانی پرستوها به باد گفته ام از کوی تو گذر نکند مگر خدای نکرده دوباره گیسوها... نسیم هم به لطیفی دستهایت نیست به عطر ناب تو کی می رسند شب بوها ز غنچه های لبت ابتکار می بارد چرا طمع ننمایند بچه پر روها؟!! مرا بگیر در آغوش چشم های خودت ببر مرا به خیالت به توی در توها اگر سراغ تو را هر کسی گرفت بگو فقط برای منی مه ترین مه روها بگو که هرکس و ناکس که لایق من نیست بگو که عشق ندارد هوای ترسوها ببین چه کرده ای با من چنین خراب شدم مکن که تاب ندارم از این هیاهوها تو عادتت شده خون ریختن به پای خودت بریز خون مرا هم به تیغ ابروها...............................!!!!!!!!!
یاد تو
بعد از آن بود که موزون و هماهنگ شدند
در پی قافیه بودم که رُخت جلوه نمود
ناگهان قافیه ها زود هماهنگ شدند
من غزل را ز عنایات تو آموخته ام
واژه هایم همه در برکه ی تو رنگ شدند
چاره ی چشم تو در شعر خیال انگیزی است
ور نه جمع عقلا هم همگی منگ شدند
"در نظربازی ما بی خبران حیرانند"
جرم ما چیست که مردم همه دلسنگ شدند؟
انتخاب
دلِ من انتخاب خوبی داشت
آینه بازتاب خوبی داشت!
تا که از تو سوال پرسیدم
چشم مستت جواب خوبی داشت
من دلم مثل سیر و سرکه به جوش
چه قَدَر التهاب خوبی داشت
اولین روز با توام بودن
آسمان آفتاب خوبی داشت
آب دریاچه ی مقابلمان
با تو حدّ نصاب خوبی داشت
بازم از چشم تو بگویم که
چشمه ای بود و آب خوبی داشت
در مسیری که با تو می رفتیم
دسفروشی کتاب خوبی داشت
داستان های لیلی و مجنون
که اشاراتِ ناب خوبی داشت
بلبلان با اشاره می خواندند
می فروشی شراب خوبی داشت
مانده یادت چقدر گشنه شدیم؟
دلمان آب و تاب خوبی داشت؟
گفتم. آن جا! نگاه کن. آن جا!
روزه خوردن صواب خوبی داشت!
بوی ریحان تازه می پیچید
نان داغ و کباب خوبی داشت
بگذریم و به آخرش برسیم
آخرش اضطراب خوبی داشت
خیرگی های من به لب هایت
که چه رنگ و لعاب خوبی داشت
حس دیوانه وار چشمانت
در سکوتت خطاب خوبی داشت
پلک هایت به هم که می خوردند
حالِ من انقلاب خوبی داشت
با نسیمی. قشنگ فهمیدم
گیسوانت خضاب خوبی داشت
با وجود مهندسیت. دلم
سازه های خراب خوبی داشت
از همان روز شک نکردم که
دل من انتخاب خوبی داشت
پ.ن: شبی در محضر بزرگی بودم. ایشون چند تا از شعرهاشون رو که در کاغذ پاره ها بین کتاب هاشون اتفاقی پیدا کردند برای من خواندند. خیلی لذت بردم. گفتم حاج آقا چرا این ها رو یک جا جمع نمی کنید تا سر فرصت چاپ کنید، گفتند یه روزی که داشتم می رفتم پیش آقا اسماعیل دولابی(ره) ) تو راه چند بیتی به ذهنم خطور کرد اما ننوشتمشون. ذهنم مشغول بود تا اینکه رسیدم پیش ایشون. نشسته بودیم که گفتند: آقا اینا رو ولش کن(شعرهارو) میاد و میره ، اهمیت ندشون! مشغول نشو!
حالا حکایت ما فرق میکنه . ما هرچی میاد سریع می نویسم. البته خیلی هم از دستمون در رفته ولی الآن دریده شدیم دیگه! یه نمونشم میشه این!!!